Rozdział 31: " Nie wiem. Ale wiem, że cię nie zostawię... "

- Będziecie mieli chłopca. - Uśmiechnął się facet w białym kitlu. 

Spojrzałam na Niallera. Patrzył się na mnie zwycięsko. 

- Koniec badania? 

- Tak. - Wstałam z łóżka lekarskiego. Odebrałam kolejny druczek od lekarza i razem z Niallem wyszliśmy z gabinetu. Tam na krześle siedziała Denise. 

- I jak? Wszystko w porządku? Co powiedział lekarz. - Poderwała się z krzesła na nasz widok. 

- Wszysko jest w porządku. Będziemy mieli synka. - Podałam Blondynce zdjęcie USG. 

- Jedźmy już do domu. Zaraz musimy wyjeżdżać na lotnisko a przecież nawet nie jesteśmy spakowani. - Przypomniał Niall. Udaliśmy się do czarnego Range Rover'a i po niedługim czasie byliśmy już w domu. Odrazu ruszyliśmy po schodach w stronę pokoju mojego Irlandczyka. Sprawnie się spakowaliśmy. Była godzina 13:45. Mamy jeszcze 15 minut do wyjazdu. Usiadłam zrezygnowana na łóżku. 

- Coś się stało? - Zapytał Niall który przerwał swoje ekscytujące zajęcie czyli bawienie się telefonem. 

- Nie nic...

- No powiedz. - Niall z pozycji leżącej usiadł. 

- Jestem zmęczona ogólnie. Cały czas jakieś podróże. - Spojrzałam na Niebieskookiego. 

- Przepraszam. To moja wina. Ciągle ciągam cię po rożnych miejscach...

- Nie Niall. To nie twoja wina. - Przerwałam chłopakowi. - Dzisiaj będziemy w Niemczech. Mamy środę. Kiedy wyjeżdżajcie w trasę? 

- W niedziele.

- Noto dzisiaj tam przylecimy a w piątek wrócimy do Londynu. Będziemy mieć całą sobotę dla siebie. 

- Okey. - Przytulił mnie. 

- A teraz zbierajta się. Jedziemy na lotnisko. - Pociągnęłam chłopaka za rękę. Po woli zeszliśmy z bagażami po schodach. Tam stała już mama Nialla, Denise i uśmiechnięty Greg. 

- Noto czas się pożegnać. - Zobaczyłam, że po policzku Maury spłynęła łza. 

- Mamo. Ty płaczesz? Nie płacz. - Nialler rzucił jej się na szyje. 

- Za niedługo tu wrócimy. - Obiecałam. Pożegnaliśmy się ze wszystkimi. Razem z Gregiem udaliśmy się do auta. Brat mojego Irlandczyka miał nas odwieźć do Dublina. Po 10 minutach byliśmy już w drodze na lotnisko. Głuchą ciszę przerwał Greg. 

- To jak? Będę wujkiem? - Uśmiechnął się. 

- Na to wygląda dopowiedział Blondyn łapiąc mnie z rękę. 

- Będę miał bratanka czy bratanicę?

- Bratanka. - Rozpromieniłam się. 

- To jak ten książę będzie miał na imię?

- Myśleliśmy nad imieniem Liam ale do końca nie wiemy. - Uprzedził mnie Niall. - Może ty masz jakieś propozycje imion?

- Hmm konkretnie to nie wiem. Nie myśleliście żeby nadać dziecku polskie imię? Ty Roxana chyba jesteś z Polski tak?

- Tak. Jakoś nie za bardzo myśleliśmy o opcji polskiego imienia ale jak tak to bardzo mi się podoba imię Damian.  

- No widzisz. Też bardzo ładne. - Uśmiechał się Greg. 

- A ty Niall jak byś chciał?

- Bardzo mi się podoba imię Liam. 

- Tylko tyle? - Zdziwił się Greg. 

- Tak. Zawsze chciałem synka który będzie miał tak na imię. - Uśmiechał się Nialler pokazując swój aparat na ząbkach. 

- A dziewczynkę? - Tym razem to ja zadałam pytanie. 

- Lucy albo Perrie. Julia też mi się podoba. 

- Greg. A twoje dziecko jak będzie miało na imię? - Zwróciłam się do bruneta za kierownicą. 

- Moje? Theo. 

- Ooo jak słodko. - Rozpromienił się Blondyn. 

- Dobra. Skończymy temat dzieci. - Uśmiechnęłam się. Reszta drogi minęła nam bardzo miło. Przegadaliśmy całą drogę. W większości to Greg opowiadał o czasach kiedy Nialler był mały. Zabawnie miał te historie. Gdy dotarliśmy na lotnisko oczywiście pożegnaliśmy się z Gregiem i pognaliśmy do terminalu. Odczekaliśmy tam około godziny i dopiero przeszliśmy przez bramki. Po 20 minutach byliśmy już na pokładzie odrzutowca. 

**** w Niemczech ****

Po wyjściu z samolotu ujrzałam piękny Düsseldorf. Moi rodzice naprawdę mają gust i wiedzieli gdzie należy się przeprowadzić. Razem z Niallerem i walizkami ruszyłam do terminalu. Zobaczyłam tam moją rodzicielkę. Kobieta podbiegła do nas i mocno mnie przytuliła. 

- Cześć mamo. Tęskniłam. - Nie chciałam jej puścić.  Poczułam, że po moim policzku spływa łza. 

- Nie płacz skarbie. Ja też Tęskniłam. - Oderwalam się od mamy. Ta przytuliła mojego chłopaka. - Chodźcie do samochodu. - Wzięła ode mnie jedną torbę i udaliśmy się do samochodu. Droga minęła nam w całkowitej ciszy. Po przyjedźcie do domu mama zaprowadziła nas do pokoju w którym mieliśmy spędzić 2 dni. 

- Jak będziecie czegoś potrzebować to ja jestem na dole. - Uśmiechnęła się przyjaźnie po czym zamknęła drzwi. 

- Ładnie tu jest. - Uśmiechnął się Horan i powoli przybliżał się do mnie. 

- Potwierdzam. - Niall był coraz bliżej. 

- Wiesz co? - Był bardzo blisko. 

- Hm? - Był jeszcze bliżej.

- Kocham cię. - Delikatnie pocałował mnie w usta. Ja oddałam pocałunek. 

- Ja cię też. - Tym razem to ja go Pocałowałam. - To idziemy jej powiedzieć? - Gwałtownie się odsunęłam. 

- Uważasz, że toodpowiedni moment? - Spojrzał na mnie pytająco. 

- Tak. - Pociągnęłam chłopaka za rękę. - Maaamooo! - Wołałam schodząc. 

- Jestem w kuchni! - Razem z Niallerem udałam się do kuchni.  

- Coś się stało? - Zapytała rodzicielka.

- Tak...to znaczy nie...- Poprawiłam się.

- To znaczy?

- Nic się nie stało ale mamy ci coś do przekazania. - Mina mamy zrobiła się poważna. 

- Mówcie prosto z mostu. 

- Będzie pani babcią. - Wypalił Irlandczyk. Widziałam jak mama powoli siada na krześle. Była przerażona, widziałam to w jej oczach. 

- Jak wy sobie to teraz wyobrażacie?-Powiedziała całkiem spokojnie. 

- Nie zostawię jej. Będziemy razem. - Niall objął mnie ramieniem. 

- Przecież ty masz karierę a ty masz dopiero 18 lat. 

- Mamo. Wszystko będzie dobrze. My się kochamy. - Wtuliłam się w rodzicielkę 

- Muszę to wszystko na spokojnie przemyśleć. Idźcie do siebie. - W ciszy udaliśmy się na górę. Po wejściu do pokoju powoli usiadłam na łóżku, Niall zrobił to samo. 

- Jak myślisz. Co ona zrobi? - Zwróciłam się do Nialla nie patrząc na niego. 

- Nie wiem. Ale wiem, że cię nie zostawię...

$££$££$££$

Włala wstawiłam. Dziękuję za komentarze pod ostatnim rozdziałem. Mam nadzieję, że będzie was coraz wiecej. Szafa masz to co chciałaś. Ciesz mordkę :*